This site uses cookies and other tracking technologies to assist with navigation and your ability to provide feedback.
Οι κάτοικοι αλλά και οι επισκέπτες των Εξαρχείων την έχουν συνηθίσει, θέλοντας και μη. Ανάμεσα σε αυτούς και εγώ που βρίσκομαι τακτικά στην περιοχή για επαγγελματικούς λόγους. Η διάχυτη, βαριά μυρωδιά του χασίς που απολαμβάνουν ανέμελα οι θεριακλήδες του είδους σε δρόμους και παγκάκια της περιοχής είναι πλέον παντού στον αέρα, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Το ίδιο και σε πολυσύχναστους δρόμους του Άμστερνταμ, του Λονδίνου, του Παρισιού και αλλού.
Σύμφωνα με τους Times του Λονδίνου (27-12-2019) οι Βρετανοί φορολογούμενοι από το 2015 και μετά δαπάνησαν 2,5 δις στερλίνες για την κράτηση περίπου 8.000 πολιτών κάθε χρόνο για αδικήματα που σχετίζονται με τη χρήση κάνναβης.
Tα νούμερα από το Υπουργείο Δικαιοσύνης (MoJ) της Βρετανίας δείχνουν ότι πάνω από 1 στους 100 έγκλειστους τα τελευταία χρόνια ήταν καταδικασμένος για αδικήματα που αφορούν στη χρήση κάνναβης, χωρίς να συνυπολογιστούν χιλιάδες ακόμα που κρατήθηκαν ή προφυλακίστηκαν για τα ίδια αδικήματα. Τα νούμερα αυτά αφορούν φυλακισμένους για τους οποίους τα αδικήματα της κάνναβης που τους βάρυναν ήταν τα κύρια αδικήματα.
Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, o μέσος Βρετανός φυλακισμένος κοστίζει στους φορολογούμενους 37.500 στερλίνες το χρόνο που σημαίνει ότι η κυβέρνηση από το 2015 και μετά δαπάνησε παραπάνω από 181 εκ. στερλίνες για την καταπολέμηση αδικημάτων που σχετίζονται με την κάνναβη. Το πραγματικό, όμως, κόστος για το δημόσιο ανέρχεται στα 2,5 δις, όπως αναφέρει σχετική έρευνα της Ένωσης Βρετανών φορολογουμένων (Taxpayers alliance), διότι στο συνολικό ποσό θα πρέπει να συνυπολογιστούν τα κόστη που επιβαρύνουν την αστυνομία, τις εισαγγελίες, τα δικαστήρια, τους δικηγόρους και γενικότερα όλο το σύστημα συμμόρφωσης.
Η ίδια έρευνα δείχνει ότι κάθε χρόνο κρατούνται προσωρινά μέχρι 12 ώρες σχεδόν 7.000 άνθρωποι για αδικήματα που αφορούν απλή κατοχή και χρήση κάνναβης. Μεταξύ αυτών ήταν και η περίπτωση μιας 55χρονης πάσχουσας από σκλήρυνση κατά πλάκας που απασχόλησε τα ΜΜΕ γιατί συνελήφθη από την βρετανική αστυνομία με την κατηγορία της καλλιέργειας 10 μικρών φυτών κάνναβης για την ανακούφιση των συμπτωμάτων της νόσου από την οποία υπέφερε. Παρά το ότι πάντως η Βρετανική Κυβέρνηση από τον Νοέμβριο του 2019 νομιμοποίησε τη χρήση κάνναβης για ιατρικούς λόγους, η νομοθεσία είναι τόσο αυστηρή που ελάχιστοι Βρετανοί πολίτες κατάφεραν να λάβουν τη σχετική άδεια σε αντίθεση με τους δεκάδες χιλιάδες ασθενείς που την έχουν ανάγκη και αναγκάζονται να καταφεύγουν στην μαύρη αγορά.
Η πανίσχυρη στην Βρετανία Ένωση Φορολογούμενων πάντως εκτιμάει ότι η εφαρμογή του νόμου κοστίζει σε ετήσια βάση 212 εκ. λίρες στην αστυνομία, 47 εκ. λίρες στην εισαγγελία και τα δικαστήρια, 60 εκ. λίρες στη νομική βοήθεια (legal aid) και 141 εκ. λίρες στο εθνικό σύστημα υγείας (NHS) για την παρακολούθηση και την υποβοήθηση αυτών των ανθρώπων που είναι εξαρτημένοι.
Ο Harry Fone, εκ μέρους της Ένωσης Φορολογουμένων, δήλωσε στους Times ότι «αν αφήσει κανείς για ξεχωριστή συζήτηση το ηθικό μέρος της υπόθεσης, είναι σαφές ότι η απαγόρευση της χρήσης κάνναβης κοστίζει στους Βρετανούς φορολογούμενους ένα απίστευτο ποσό κάθε χρόνο, αντίθετα η νομιμοποίησή της θα απελευθέρωνε εκατομμύρια λίρες που θα μπορούσαν να δαπανηθούν σε άλλες προτεραιότητες».
Δεν είναι ασφαλώς η πρόθεση του σημειώματος αυτού να λάβει θέση υπέρ ή όχι της νομιμοποίησης της χρήσης κάνναβης, αλλά να εστιάσει στον, ιδιότυπο για τα καθ’ ημάς, τρόπο σκέψης μιας κοινωνίας πολιτών που έχει συνειδητοποιήσει απόλυτα ότι κάθε ευρώ/στερλίνα που δαπανάται από το κράτος για οποιοδήποτε λόγο φεύγει απευθείας από την τσέπη του φορολογούμενου πολίτη.
Εάν μετά την 10χρονη περιπέτεια που περάσαμε είχαμε πειστεί για την ανυπαρξία των γνωστών λεφτόδεντρων -προσωπικά αμφιβάλλω- τα οποία φύονται πέριξ των κρατικών υπηρεσιών για τη χρηματοδότηση κάθε είδους κρατικής δαπάνης, θα μπορούσαμε να αξιολογήσουμε με μια πιο παραγωγική και φρέσκια ματιά τους υπό διάθεση κρατικούς πόρους με στόχο μια πιο ποιοτική εξυπηρέτηση αναγκών που αποδίδουν περισσότερο και καλύτερο κοινωνικό μέρισμα.
Αυτό θα συμβεί όταν και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας συνειδητοποιήσει ότι για κάθε μάρμαρο που σπάει ο κάθε «αγανακτισμένος» υπάρχει ένας λογαριασμός, ο οποίος όχι μόνο πληρώνεται από τον ίδιο, είτε επικροτεί την πράξη είτε όχι, ταυτόχρονα αποστερεί πολύτιμους πόρους από άλλους πολίτες που τους έχουν πολύ περισσότερο ανάγκη.
Όπως το είπε κάποτε πολύ ωραία η Βρετανή Πρωθυπουργός M. Thatcher, “There is no such a thing as public money, only taxpayers money”.
Αντώνης Καρατζάς, LLB, MBA adonik@nb.org
Δείτε το περιοδικό
1st EODID Conference