Back to Top
ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ
Γενικό Μέρος
Κωδικός Προϊόντος:
18455
- Εκδοση: 2η 2021
- Σχήμα: 17x24
- Βιβλιοδεσία: Σκληρόδετη
- Σελίδες: 576
- ISBN: 978-960-654-507-8
- ISBN: 978-960-654-507-8
- Δείτε ένα απόσπασμα
- Black friday εκδόσεις: 10%
Στη 2η ενημερωμένη έκδοση του έργου ««Κυπριακό Ποινικό Δίκαιο» αναλύονται οι βασικές έννοιες του ουσιαστικού ποινικού δικαίου, όπως οι θεμελιώδεις αρχές του, η γενική περί εγκλήματος θεωρία, η αιτιώδης συνάφεια, η αντικειμενική και η υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος, οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί, το σύστημα των κυρώσεων και η επιμέτρηση της ποινής, τέλος, οι ειδικές εμφανίσεις του εγκλήματος (απόπειρες, συμμετοχή, συνωμοσία, συρροή). Το εγχειρίδιο περιλαμβάνει, επίσης, εκτενείς λίστες δικαστικών αποφάσεων και εργογραφίας και καθίσταται πολύτιμο εργαλείο κατανόησης του ιδιαίτερου εννοιολογικού πλαισίου εντός του οποίου απονέμεται η ποινική δικαιοσύνη στην Κύπρο για τον δικηγόρο, δικαστή, ερευνητή και φοιτητή.
| ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ | |
| ΠΡΟΛΟΓΟΣ Νικήτα Χατζημιχαήλ VII | |
| ΠΡΟΛΟΓΟΣ Συγγραφέα XI | |
| ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ | |
| Κυπριακές XXV | |
| ΕΔΔΑ, ΔΕΕ & Αλλοδαπές XLVII | |
| Α. ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ Η ΠΟΙΝΗ | |
| Α. 1. Οριοθέτηση του Ποινικού Δικαίου και διακρίσεις του 1 | |
| Α. 2. Πραγματικό και νομικό έγκλημα 3 | |
| Α. 2. 1. Θεωρήσεις της πραγματικής έννοιας του εγκλήματος 3 | |
| Α. 2. 2. Η νομική έννοια του εγκλήματος και η δικαιοϊστορική της εξέλιξη 11 | |
| Α. 3. Έννομο Αγαθό/Συμφέρον 13 | |
| Α. 3. 1. Ορισμός της έννοιας 14 | |
| Α. 3. 2. Αρχές της βλάβης, της προσβολής, της εκμετάλλευσης. Χρησιμότητα της έννοιας του εννόμου αγαθού 15 | |
| Α. 3. 3. Υλικό και νομικό αντικείμενο του εγκλήματος 19 | |
| Α. 4. Η Ποινή 20 | |
| Α. 4. 1. Ορισμός της ποινής ως κακού. Προστατευτική και εγγυητική αρχή 20 | |
| Α. 4. 2. Η εριζόμενη αναγκαιότητα της ποινής. «Κοινωνική Άμυνα» και καταργητισμός 22 | |
| Α. 4. 3. Οι σκοποί της ποινής 24 | |
| Α. 4. 3. 1. Απόλυτες θεωρίες. Η ανταπόδοση 24 | |
| Α. 4. 3. 2. Σχετικές θεωρίες. Η πρόληψη και οι περιπέτειές της 27 | |
| Α. 4. 3. 2. α. Τα είδη της πρόληψης 27 | |
| Α. 4. 3. 2. β. Εναλλακτικές του εγκλεισμού μορφές έκτισης 30 | |
| Α. 4. 3. 2. γ. «Κοινοτική» αστυνόμευση; 31 | |
| Α. 4. 3. 2. δ. Κοινωνική πρόληψη. Οι υπερβολές της πρόληψης 35 | |
| Α. 4. 3. 2. ε. Μακροεγκληματικότητα 37 | |
| Α. 4. 3. 2. στ. Ποινικό δίκαιο του «εχθρού» και «μηδενική ανοχή» 38 | |
| Α. 4. 3. 3. Μικτές (ενωτικές) θεωρίες 42 | |
| Α. 4. 3. 4. Αποκαταστατική δικαιοσύνη 44 | |
| Α. 4. 3. 5. Οι σκοποί της ποινής στην κυπριακή έννομη τάξη 47 | |
| Α. 4. 4. Η ποινή: δικαιοϊστορική αναδρομή 47 | |
| Α. 4. 4. 1. «Αντιπεπονθός» 48 | |
| Α. 4. 4. 2. Ανταπόδοση – Παραδειγματισμός 48 | |
| Α. 4. 4. 3. Ο Διαφωτισμός 49 | |
| Α. 4. 4. 4. Ο ποινολογικός θετικισμός 49 | |
| Α. 4. 4. 5. Η «δίκαιη τιμωρία» 50 | |
| Β. ΓΕΝΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΠΚ. ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΤΑΒΟΛΕΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΡΧΕΣ, ΝΟΜΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ, ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ | |
| Β. 1. Ιστορική αναδρομή στο κυπριακό νομικό σύστημα. Η σημασία του κοινοδικαίου 52 | |
| Β. 2. Αρχές του κυπριακού ποινικού δικαίου 55 | |
| Β. 2. 1. Αρχή της νομιμότητας 55 | |
| Β. 2. 2. Αρχή της αποσπασματικότητας 60 | |
| Β. 2. 3. Αρχή της αναλογικότητας εγκλήματος και ποινής 60 | |
| Β. 2. 4. Αρχή του δεδικασμένου 61 | |
| Β. 2. 5. Αρχή του έσχατου μέσου 63 | |
| Β. 3. Τοπικά όρια ισχύος του κυπριακού ποινικού δικαίου 64 | |
| Β. 3. 1. Εδαφικότητα 65 | |
| Β. 3. 2. Ενεργητική προσωπικότητα 66 | |
| Β. 3. 3. Η προστατευτική αρχή 66 | |
| Β. 3. 4. Η παγκόσμια δικαιοσύνη 66 | |
| Β. 3. 5. Παθητική προσωπικότητα 67 | |
| Β. 3. 6. Συνεκτίμηση αλλοδαπών αποφάσεων 67 | |
| Β. 4. Η διεθνοποίηση του ποινικού δικαίου και τα προβλήματά της 67 | |
| Γ. Η ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ Η ΣΥΝΑΦΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΔΡΑΣΤΗ | |
| Γ. 1. Η έννοια της πράξης και οι σχετικές θεωρίες 72 | |
| Γ. 1. 1. Η φυσιοκρατική θεωρία 72 | |
| Γ. 1. 2. Η πράξη ως σκόπιμη δράση 73 | |
| Γ. 1. 3. Η κοινωνική έννοια της πράξης 73 | |
| Γ. 1. 4. Η «αρνητική» σύλληψη της πράξης 74 | |
| Γ. 2. Ο ορισμός της πράξης ως εξωτερίκευσης της προσωπικότητας και οι συνέπειές του 74 | |
| Γ. 3. Η υπόσταση του εγκλήματος 77 | |
| Γ. 4. Η ικανότητα καταλογισμού 78 | |
| Γ. 4. 1. Ανηλικότητα 79 | |
| Γ. 4. 2. Φρενοπάθεια και «θόλωση» της συνείδησης 81 | |
| Γ. 4. 3. Ελαττωμένη ικανότητα καταλογισμού 86 | |
| Γ. 4. 4. Η μέθη 87 | |
| Γ. 5. Πράξη «ελεύθερη στην αιτία της» 89 | |
| Γ. 6. Το κανονιστικό δίλημμα μεταξύ αιτιοκρατίας και ελευθερίας επιλογής του δράστη 90 | |
| Δ. ΕΙΔΗ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ | |
| Δ. 1. Κακουργήματα και Πλημμελήματα 91 | |
| Δ. 2. Κοινά και Ιδιαίτερα Εγκλήματα 91 | |
| Δ. 3. Τυπικά και Ουσιαστικά Εγκλήματα 92 | |
| Δ. 4. Εγκλήματα βλάβης και διακινδύνευσης 94 | |
| Δ. 5. Διαρκή και Στιγμιαία Εγκλήματα 96 | |
| Δ. 6. Απλά και Σύνθετα Εγκλήματα 97 | |
| Δ. 7. Απλότροπα και Πολύτροπα Εγκλήματα 97 | |
| Δ. 8. Βασικά Εγκλήματα, Παραλλαγές τους και Ιδιώνυμα Εγκλήματα 98 | |
| Δ. 9. Εγκλήματα ενέργειας και εγκλήματα παράλειψης 99 | |
| Δ. 9. 1. Δια παραλείψεως τελούμενα εγκλήματα 100 | |
| Δ. 9. 2. Πηγές της ιδιαίτερης νομικής υποχρέωσης 101 | |
| Δ. 9. 2. 1. Ο νόμος, οι δικαστικές αποφάσεις και η σύμβαση 101 | |
| Δ. 9. 2. 2. Ειδικές βιοτικές σχέσεις εμπιστοσύνης 102 | |
| Δ. 9. 2. 3. Η εκούσια ανάληψη προστασίας 103 | |
| Δ. 9. 2. 4. Προγενέστερη άδικη συμπεριφορά του δράστη 103 | |
| Δ. 9. 3. Νομική υποχρέωση: Τυπική θεωρία ή (ουσιαστική) εγγυητική θέση; 104 | |
| Ε. Ο ΑΙΤΙΩΔΗΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ | |
| E. 1. Αιτιώδης συνάφεια. Ορισμός 107 | |
| Ε. 2. Οι θεωρίες περί αιτιώδους συναφείας 108 | |
| Ε. 2. 1. Εξατομικεύουσες θεωρίες 108 | |
| Ε. 2. 2. Η ισοδυναμία των όρων 108 | |
| Ε. 2. 3. Η θεωρία του νομοτελούς όρου 113 | |
| Ε. 2. 4. Η θεωρία της πρόσφορης αιτίας 113 | |
| Ε. 2. 5. Η νομικά διαφέρουσα αιτιότητα 114 | |
| Ε. 3. Ο αντικειμενικός καταλογισμός 114 | |
| Ε. 3. 1. Η επίταση του κινδύνου 116 | |
| Ε. 3. 2. Η νόμιμη εναλλακτική συμπεριφορά 116 | |
| Ε. 3. 3. Ο σκοπός του ποινικού κανόνα δικαίου 117 | |
| Ε. 4. Η θεσμολειτουργική τομή 117 | |
| Ε. 5. Κοινά γνωρίσματα των περί αντικειμενικού καταλογισμού θεωριών 119 | |
| Ε. 5. 1. Η απαγόρευση αναδρομής 119 | |
| Ε. 5. 2. Παρεπόμενες βλάβες 121 | |
| ΣΤ. Η ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ (Ι). Ο ΔΟΛΟΣ | |
| ΣΤ. 1. Ενοχή και υπαιτιότητα 123 | |
| ΣΤ. 2. Δόλος. Η έννοια και τα στοιχεία της 126 | |
| ΣΤ. 3. Είδη δόλου 129 | |
| ΣΤ. 3. 1. Η επιδίωξη 129 | |
| ΣΤ. 3. 2. Ο πλάγιος δόλος 130 | |
| ΣΤ. 3. 3. Ο «ενδεχόμενος» δόλος και η οριακή του διάκριση από τη διακεκριμένη αμέλεια 130 | |
| ΣΤ. 4. Νομικός χειρισμός των διαφόρων ειδών δόλου. Οι «υπερχειλείς» υποκειμενικές υποστάσεις 136 | |
| ΣΤ. 5. Ειδικά θέματα δόλου 138 | |
| ΣΤ. 5. 1. Αστόχημα βολής 138 | |
| ΣΤ. 5. 2. Γενικός δόλος 139 | |
| ΣΤ. 5. 3. Εναλλακτικός ή διαζευκτικός και σωρευτικός δόλος 140 | |
| Ζ. Η ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ (ΙΙ). ΑΜΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ | |
| Ζ. 1. Αμέλεια. Η έννοια και τα στοιχεία της 141 | |
| Ζ. 2. Εξωτερική αμέλεια 142 | |
| Ζ. 3. Εσωτερική αμέλεια. Η διαθετικότητα της έννοιας 143 | |
| Ζ. 4. Κοινοδικαιικές διακρίσεις στην αμέλεια 147 | |
| Ζ. 5. Η αδιαφορία (‘recklessness’) 147 | |
| Η. ΑΥΣΤΗΡΗ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΜΟΡΦΕΣ | |
| Η. 1. Η αυστηρή ευθύνη (‘strict liability’) 152 | |
| Η. 2. Κριτήρια ανίχνευσης της αυστηρής ευθύνης 153 | |
| Η. 3. Υπερασπίσεις στην αυστηρή ευθύνη 154 | |
| Η. 4. Η καθ’ υποκατάσταση ευθύνη (‘vicarious liability’) 155 | |
| Η. 5. Ειδικά θέματα στην υποκατάσταση ευθύνη 155 | |
| Η. 6. Ποινική ευθύνη νομικών προσώπων 156 | |
| Θ. ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΑΡΣΗΣ ΤΟΥ (ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ Ι) | |
| Θ. 1. Δικαιολόγηση και άρση της ενοχής 160 | |
| Θ. 2. Το άδικο και τα είδη του 162 | |
| Θ. 3. Διακρίσεις των λόγων άρσης του αδίκου 163 | |
| Θ. 4. Υπάρχει ενιαίος λόγος νομιμοποίησης της δικαιολόγησης; 164 | |
| Θ. 5. Τα υποκειμενικά στοιχεία της δικαιολόγησης 165 | |
| Θ. 6. Η αυτοάμυνα 166 | |
| Θ. 6. 1. Η κατάσταση άμυνας 167 | |
| Θ. 6. 2. Η αμυντική πράξη 169 | |
| Θ. 6. 3. Η υπέρβαση της νόμιμης άμυνας 173 | |
| Θ. 6. 4. Η πρόθεση άμυνας 174 | |
| Θ. 6. 5. Η υπαίτια κατάσταση άμυνας 175 | |
| Θ. 7. Η κατάσταση ανάγκης 177 | |
| Θ. 7. 1. Όροι της κατάστασης ανάγκης 177 | |
| Θ. 7. 2. Δράση κρατικών οργάνων 181 | |
| Θ. 8. Η σύγκρουση καθηκόντων 182 | |
| Θ. 9. Η προσταγή 185 | |
| Θ. 10. Η συναίνεση του παθόντος 186 | |
| Θ. 11. Η κοινωνική προσφορότητα της πράξης 191 | |
| Θ. 11. 1. Η επιτρεπτή διακινδύνευση 192 | |
| Θ. 11. 2. Η αρχή της εμπιστοσύνης 192 | |
| Θ. 11. 3. Ιατρικές επεμβάσεις 192 | |
| Θ. 11. 4. Κριτική της κατασκευής της κοινωνικής προσφορότητας 194 | |
| Θ. 12. Η επιτρεπτή άμβλωση 195 | |
| Θ. 13. Ο «σωφρονισμός» ανηλίκων 196 | |
| Θ. 14. Λοιποί λόγοι άρσης του αδίκου 197 | |
| Ι. ΛΟΓΟΙ ΑΡΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΙΣΜΟΥ (ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΙΚΟΙ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ ΙΙ) | |
| Ι. 1. Ενοχή και συνείδηση του αδίκου 198 | |
| Ι. 2. Η πραγματική πλάνη 198 | |
| Ι. 2. 1. Περιπτώσεις συγγενείς με την πραγματική πλάνη 200 | |
| Ι. 2. 2. Η αντίστροφη πραγματική πλάνη 202 | |
| Ι. 3. Η νομική πλάνη 202 | |
| Ι. 3. 1. Ειδικά ζητήματα νομικής πλάνης 205 | |
| Ι. 3. 2. Η αντίστροφη νομική πλάνη 206 | |
| Ι. 4. Η ανθρώπινη δυνατότητα για συμμόρφωση 207 | |
| Ι. 4. 1. Η ψυχική πίεση. Ιδίως ο εξαναγκασμός (‘duress’) 207 | |
| Ι. 4. 2. Η ανθρώπινη δυνατότητα για συμμόρφωση μεταξύ απόλυτης εξατομίκευσης και στερεοτύπου 209 | |
| ΙΑ. ΤΟ ΤΙΜΩΡΗΤΟ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ, ΟΙ ΠΟΙΝΕΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΜΕΤΡΗΣΗ ΤΟΥΣ | |
| ΙΑ. 1. Το τιμωρητό της πράξης και τα κωλύματά του 212 | |
| ΙΑ. 2. Οι ποινές του κυπριακού ποινικού συστήματος. Οι πρόνοιες του ΠΚ 215 | |
| ΙΑ. 3. Οι ποινές του κυπριακού ποινικού συστήματος. Ειδικές πρόνοιες 222 | |
| ΙΑ. 4. Η επιμέτρηση της ποινής (‘sentencing’) και οι κανόνες της 225 | |
| ΙΒ. ΟΙ ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ 235 | |
| ΙΓ. Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ | |
| ΙΓ. 1. Η έννοια της απόπειρας 236 | |
| ΙΓ. 2. Τα στοιχεία της απόπειρας 241 | |
| ΙΓ. 2. 1. Η απόφαση τέλεσης του εγκλήματος 241 | |
| ΙΓ. 2. 2. Η απόπειρα ως πλημμέλημα και ως κακούργημα 243 | |
| ΙΓ. 2. 3. Απόπειρα στα τυπικά εγκλήματα 244 | |
| ΙΓ. 2. 4. Απόπειρα στα εγκλήματα παράλειψης 244 | |
| ΙΓ. 2. 5. Απόπειρα σε εγκλήματα με εξωτερικό όρο αξιοποίνου 245 | |
| ΙΓ. 2. 6. Απόπειρα στα εκ του αποτελέσματος χαρακτηριζόμενα εγκλήματα 246 | |
| ΙΓ. 2. 7. Απόπειρα στα σύνθετα εγκλήματα 247 | |
| ΙΓ. 2. 8. Απόπειρα σε πράξεις ελεύθερες στην αιτία τους 247 | |
| ΙΓ. 2. 9. Απόπειρα απόπειρας; 247 | |
| ΙΓ. 2. 10. Απόπειρα σε εγκλήματα φρονηματικού αδίκου 249 | |
| ΙΓ. 2. 11. Απόπειρα σε εγκλήματα με υποκειμενικά στοιχεία αδίκου 249 | |
| ΙΓ. 2. 12. Απόπειρα σε εγκλήματα σχέσης 249 | |
| ΙΓ. 2. 13. Απόπειρα σε εγκλήματα υποκατάστατης ευθύνης 250 | |
| ΙΓ. 3. Πρόσφορη και απρόσφορη απόπειρα 250 | |
| ΙΓ. 4. Ο λόγος τιμώρησης της απόπειρας 255 | |
| ΙΓ. 4. 1. Υποκειμενική θεωρία 255 | |
| ΙΓ. 4. 2. Αντικειμενικές θεωρίες 256 | |
| ΙΓ. 4. 2. 1. Ουσιαστική-αντικειμενική θεωρία 257 | |
| ΙΓ. 4. 2. 2. Τυπική-αντικειμενική θεωρία 257 | |
| ΙΓ. 4. 2. 3. Βελτιωμένες αντικειμενικές θεωρίες 258 | |
| ΙΓ. 4. 2. 3. α. Τύπος του Frank 259 | |
| ΙΓ. 4. 2. 3. β. Θεωρία της εντύπωσης 260 | |
| ΙΓ. 4. 2. 3. γ. Θεωρία του φυσικού εγκλήματος 261 | |
| ΙΓ. 4. 2. 3. δ. Η αντικειμενική αξιολόγηση του σχεδίου του δράστη 262 | |
| ΙΓ. 4. 2. 3. ε. Η θεωρία του νομοτυπικού ελλείμματος 263 | |
| ΙΓ. 5. Η υπαναχώρηση από την απόπειρα 266 | |
| ΙΓ. 5. 1. Το στοιχείο του «εκουσίου» 269 | |
| ΙΓ. 5. 2. Η αποτυχημένη υπαναχώρηση 273 | |
| ΙΓ. 5. 3. Αποτυχημένο έγκλημα και αδύνατη υπαναχώρηση 273 | |
| ΙΔ. Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ Η ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ | |
| ΙΔ. 1. Η έννοια της συμμετοχής 277 | |
| ΙΔ. 2. Η διάκριση αυτουργού και συμμετόχου. Τα κριτήρια 277 | |
| ΙΔ. 2. 1. Οι υποκειμενικές θεωρίες 277 | |
| ΙΔ. 2. 2. Οι αντικειμενικές θεωρίες 278 | |
| ΙΔ. 2. 3. Η θεωρία της «κυριαρχίας επί της πράξεως» 278 | |
| ΙΔ. 2. 4. Η σχετικοποιημένη τυπική-αντικειμενική θεωρία 279 | |
| ΙΔ. 3. Η κύρια πράξη και η εξάρτηση της συμμετοχής από αυτή 279 | |
| ΙΔ. 3. 1. Τα είδη της εξάρτησης 280 | |
| ΙΔ. 3. 2. Απαιτείται δόλος στην κύρια πράξη; 281 | |
| ΙΔ. 3. 3. Παρακολουθηματικότητα και εξωτερικοί όροι του αξιοποίνου 284 | |
| ΙΔ. 3. 4. Παρακολουθηματικότητα και αντικειμενικός καταλογισμός 284 | |
| ΙΔ. 4. Οι μορφές τεχνικής συμμετοχής και η μεταξύ τους σχέση 285 | |
| ΙΔ. 4. 1. Ο φυσικός αυτουργός - Άμεση και έμμεση φυσική αυτουργία 286 | |
| ΙΔ. 4. 2. Οι μορφές έμμεσης αυτουργίας 288 | |
| ΙΔ. 4. 2. 1. Η «εμβαλωματική» έμμεση αυτουργία 288 | |
| ΙΔ. 4. 2. 2. Η πρωτογενής έμμεση αυτουργία 290 | |
| ΙΔ. 4. 2. 3. Οι «οργανωμένοι μηχανισμοί εξουσίασης» 293 | |
| ΙΔ. 4. 2. 4. Πρόνοιες εμμεσοαυτουργικής δομής 295 | |
| ΙΔ. 4. 3. Έμμεση αυτουργία με παράλειψη – Απόπειρα έμμεσης αυτουργίας 295 | |
| ΙΔ. 5. Ο λόγος τιμώρησης της συμμετοχής 297 | |
| ΙΔ. 5. 1. Η αποτροπή «διαφθοράς» του φυσικού αυτουργού 297 | |
| ΙΔ. 5. 2. Η προστασία της κοινωνικής ειρήνης 297 | |
| ΙΔ. 5. 3. Η καθαρή θεωρία της πρόκλησης 298 | |
| ΙΔ. 5. 4. Η θεωρία της εξαρτημένης πρόκλησης 298 | |
| ΙΔ. 5. 5. Μικτές θεωρίες 298 | |
| ΙΔ. 5. 6. Το σχετικό πλεονέκτημα της θεωρίας της εξαρτημένης πρόκλησης 299 | |
| ΙΔ. 6. Απόπειρα συμμετοχής και κόλουρη συμμετοχή 300 | |
| ΙΔ. 7. Αναγκαία συμμετοχή 302 | |
| ΙΔ. 7. 1. Συγκλίνουσα δράση 302 | |
| ΙΔ. 7. 2. Συναντώμενη δράση 303 | |
| ΙΔ. 7. 3. Προστασία θυμάτων στην αναγκαία συμμετοχή 303 | |
| ΙΔ. 7. 4. «Συναρτώμενες» και «αναφερόμενες» (συμ)πράξεις 304 | |
| ΙΔ. 8. Οι μορφές συμμετοχής κατ’ ιδίαν 305 | |
| ΙΔ. 8. 1. Συναυτουργία stricto sensu και συναφείς μορφές ευθύνης 305 | |
| ΙΔ. 8. 1. 1. Συναυτουργία: Η συνεκτέλεση 305 | |
| ΙΔ. 8. 1. 2. Συναυτουργία: Η συναπόφαση, το «επίκοινο» της ευθύνης και η απόπειρα συναυτουργίας 306 | |
| ΙΔ. 8. 1. 3. Ηθική συναυτουργία και έμμεση συμμετοχή 310 | |
| ΙΔ. 8. 1. 4. Παραυτουργία 310 | |
| ΙΔ. 8. 1. 5. «Από κοινού» εγκληματικές επιχειρήσεις (‘Joint Criminal Enterpises’ και ‘Joint Ventures’) 311 | |
| ΙΔ. 8. 1. 6. Η συνωμοσία 315 | |
| ΙΔ. 8. 1. 6. α. Στοιχεία 316 | |
| ΙΔ. 8. 1. 6. β. Είδη 319 | |
| ΙΔ. 8. 1. 7. Οι εγκληματικές οργανώσεις 322 | |
| ΙΔ. 8. 1. 8. Ζητήματα θετέου δικαίου 327 | |
| ΙΔ. 8. 2. Ηθική αυτουργία 328 | |
| ΙΔ. 8. 2. 1. Αποκλίσεις μεταξύ του περιεχομένου της ηθικής αυτουργίας και αυτού της κύριας πράξης 332 | |
| ΙΔ. 8. 2. 2. Ο δόλος του ηθικού αυτουργού 334 | |
| ΙΔ. 8. 2. 3. Ο προβοκάτορας ηθικός αυτουργός και η προβληματική της παγίδευσης 335 | |
| ΙΔ. 8. 2. 3. α. Η παγίδευση στο χώρο του κοινοδικαίου 336 | |
| ΙΔ. 8. 2. 3. β. Η νομολογία του ΑΔ στην Κύπρο 339 | |
| ΙΔ. 8. 2. 3. γ. Παγίδευση και «δοκιμασίες αρετής» 341 | |
| ΙΔ. 8. 2. 3. δ. Συνέπειες της παγίδευσης και η απαίτηση «μη εξαιρετικότητάς» της 341 | |
| ΙΔ. 8. 2. 3. ε. Απαγόρευση παγίδευσης και ανταπόδοση ως σκοπός της ποινής στο κοινοδίκαιο 344 | |
| ΙΔ. 8. 3. Συνέργεια 345 | |
| ΙΔ. 8. 3. 1. Το αιτιώδες της συνέργειας και η γνώση του φυσικού αυτουργού 347 | |
| ΙΔ. 8. 3. 2. Οι μορφές της συνέργειας 349 | |
| ΙΔ. 8. 3. 3. Αποθετική συνέργεια 350 | |
| ΙΔ. 8. 3. 4. Χρόνος συνέργειας. Η συνέργεια μετά τη διάπραξη 352 | |
| ΙΔ. 9. Οι μορφές συμμετοχής στο κοινοδίκαιο 354 | |
| ΙΔ. 10. Ουδέτερες ενέργειες και συμμετοχικό άδικο 359 | |
| ΙΔ. 11. Ειδικά ζητήματα συμμετοχής 361 | |
| ΙΔ. 11. 1. Πλάνη του συμμετόχου 361 | |
| ΙΔ. 11. 2. Συμμετοχή σε εκ του αποτελέσματος χαρακτηριζόμενο έγκλημα 362 | |
| ΙΔ. 11. 3. Προσωπικά στοιχεία συμπράξαντος 362 | |
| ΙΕ. Η ΣΥΡΡΟΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ | |
| ΙΕ. 1. Είδη συρροής 363 | |
| ΙΕ. 2. Πλειάδα πράξεων και αποκλεισμός συρροής 365 | |
| ΙΕ. 3. Κριτήρια πλειονότητας πράξεων 367 | |
| ΙΕ. 4. Η λύση της φαινομένης συρροής 368 | |
| ΙΕ. 4. 1. Κατ’ ιδέαν φαινομένη συρροή 368 | |
| ΙΕ. 4. 2. Πραγματική φαινομένη συρροή 369 | |
| ΙΕ. 4. 2. 1. Συντιμωρητή πρότερη πράξη 369 | |
| ΙΕ. 4. 2. 2. Συντιμωρητή ύστερη πράξη 369 | |
| ΙΕ. 4. 2. 3. Αναβίωση πρόνοιας που υποχώρησε 370 | |
| ΙΕ. 5. Πολλαπλότητα κατηγοριών 371 | |
| ΙΕ. 6. Συρροή ειδικών εμφανίσεων εγκλήματος και τέλεσης στο κοινοδίκαιο 375 | |
| ΙΕ. 7. Ο «εκ κακουργήματος φόνος» (‘felony murder’) στο δίκαιο των ΗΠΑ 376 | |
| ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ | |
| Διεθνής 381 | |
| Ελληνόγλωσση 438 | |
| Ελληνική 442 | |
| ΛΗΜΜΑΤΙΚΟ ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ 495 |